Wnętrze holu

Niezbyt duże pomieszczenie o dosyć wysokim suficie zasnutym zadziwiająco dużą ilością pajęczyn, z którego zwisa stary kryształowy żyrandol - dokładnie taki, jakie swego czasu można było spotkać w galeriach handlowych. Ściany pomalowane są bladożółtą farbą olejną, a podłoga została wyłożona antypoślizgowymi kafelkami o barwie przybrudzonego brązu, przez co hol - nawet posprzątany na błysk - zawsze wygląda na nieco zaniedbany. Praktycznie nigdy nie panuje tu całkowita cisza, a jeszcze rzadziej można spotkać się z brakiem tłoku. Z głośników nieustannie płynie ta sama relaksacyjna muzyczka, która po paru minutach zdaje się wdzierać w najgłębsze zakamarki mózgów ludzi tu obecnych. Dyrekcja szpitala najwyraźniej postarała się, by nikt nie chciał zbyt długo siedzieć w tym miejscu, ponieważ ponurości pomieszczenia nie rozpraszają ani kwiatki, ani obrazki, ani żadne inne ozdoby. To kwintesencja najgorszych koszmarów o szpitalnych mordowniach.