Sky

Drogi Sahirze

Będę walczyć.
Nie dlatego, że widzę w tym sens, bo go nie widzę. Może ślepota padła mi już na mózg? Sądzę, że tak właśnie się stało. Powalczę, żeby Ci udowodnić, że się da. Że nie jestem nikim. Jestem Nadzieją. Nawet jeśli nadeszła moja kolej i jestem ostatnia i właśnie umieram. Może będziesz tym, który mnie dobije? Nie wiem, czy to sprawiłoby Ci radość, ale nie miałam być karą, tylko pomóc, więc w sumie to bez różnicy. Może Twoim szczęściem będzie brak Nadziei? Mam wrażenie, że ty jej nie potrzebujesz, bo nic dla Ciebie nie zmieniła. Ja niczego dobrego nie zrobiłam, a wręcz przeciwnie, przeze mnie zostałeś skrzywdzony. Nie przyniosłam Ci szczęścia.  Pamiętasz mój pierwszy list? To ty jesteś moim szczęściem, bo gdyby nie ty byłabym martwa już dawno temu. Wydłużyłeś moje życie - to bardzo szczęśliwa rzecz, nie uważasz? Gdyby nie ty nie miałabym nawet okazji być tak uparta, by żyć w ciemnościach dla samego faktu, żeby zagrać na nosie światu. Mało szlachetne, ale jednak tak właśnie jest. Może będę jak porcelanowa lalka - z zewnątrz coś, a w środku nic. Ale będę - o ile ktoś tego nie zmieni.
Nie potrzebujesz mnie, więc teraz to ty jesteś wolny.
Nie myśl jednak, że w jakikolwiek sposób Cię opuszczam. Jestem tutaj zawsze. Słaby, marny człowiek, który umiera od środka i jedyne, co może dla Ciebie zrobić to powiedzieć, że w Ciebie wierzy, że będziesz chciał szukać swojej Nadziei. Że będziesz najlepszą wersją samego siebie. Może się spotkamy, a może do tego czasu zniknę i nikt nie zaproponuje mi nawet pamięci o mnie?
Nigdy nic nie wiadomo.
Ps. Pamiętaj, czarne koty są piękne.

Drogi Sahirze

Cieszę się, że pamiętasz. Ja nie zapominam i nie nienawidzę. A już na pewno nie takich ludzi, jak ty. Chcemy chyba tego samego, tylko że dla innych ludzi. Chcę tego dla Ciebie. Trochę szczęścia, niby tak niewiele, a jednak okazuję się, że to dużo, nie uważasz? Gwarantuję Ci, że choć tego nie potrafię nikomu dać to jestem Twoją dłużniczką. Mimo tego, że byłam wściekła, że nie miałam pojęcia o tym, iż żyjesz to wiem, że nie mam do tego prawa. Jesteś wolny, masz własne życie i nie musisz mi się z tego spowiadać. Do tego nie podziękowałam ani razu za uratowanie mojego życia. Nie wiem jednak, czy da się za to po prostu podziękować. To coś więcej niż pożyczenie notatek, czy miotły. Coś bezcennego. Nie znam jednak niczego, co mogłoby być pełniejsze od tego słowa. Mam u Ciebie duży dług wdzięczności i nie wiem, jak mogłabym go spłacić. Nie chciałabym tylko, żebyś widział we mnie kogoś, kto nie ma zamiaru korzystać z kolejnej szansy. To nie tak. Po prostu moje ukochane słowa nie zawsze pomagają. Nie naprawią wszystkiego. Buduję od nowa fundamenty, ale chyba stawiam je na bagnie. Nie polecam tego sposób. Gdy coś chcesz wybudować to znajdź sobie na to dobry grunt.
Masz szansę zbudować coś wspaniałego, Sahirze.


Ps. Mam nadzieję, że moje życie będzie trwało.
Mam nadzieję, że przez to przejdę.
Mam nadzieję i nic więcej.

Szanowna Pani Alexandro,
Postaram się naprawić panny własność jak najprędzej! Podczas zwrotu sowa będzie oczekiwać symbolicznej opłty w postaci dwóch galeonów, jako że naprawa jej nie jest szczególnie skomplikowana.

Pozdrawiam serdecznie,
Garrick Ollivander

Szanowna Pani Alexandro,
Odsyłam z powrotem pani różdżkę, która powinna działać prawidłowo; jednak lepiej niech pani uważa, bo może sprawiać różnego rodzaju przypadkowe psikusy. Niestety jakiekolwiek złamania pozostawiają po sobie ślad. Liczę niemniej, że będzie pani zadowolona.

Pozdrawiam serdecznie,
Garrick Ollivander

[Naprawiona różdżka była zawinięta dokładnie tuż obok listu]

Nadawca: H. Slughorn.
Odbiorca: Alexandra Grace.
Treść: Droga Alexandro,
Z przyjemnością zapraszam Cię na moje przyjęcie dla wszystkich członków Klubu Ślimaka. Mam wielką nadzieję, że się tam pojawisz! Twoje żywe zaangażowanie w wiele spraw z pewnością ożywi niejedną rozmowę. Przyjęcie odbędzie się dzisiejszego dnia w godzinach wieczornych w zabytkowej komnacie. Możesz przyjść z osobą towarzyszącą. Nie zapomnij o stroju wyjściowym!
Z wyrazami szacunku,
profesor Slughorn.