Dom Strachów

Miała grupę młodzieży do pilnowania. Zgubiła ich. Nie żeby celowo próbowała się ich pozbyć. Wręcz przeciwnie! Była nastawiona na ich towarzystwo, chciała poznać i zaprzyjaźnić się z tym zacnym gronem. Weszli tylko i zgubiła ich z oczu. Miała nadzieję, że nie zrobią niczego głupiego, bo nie chciała zbierać ich z podłogi w jakimś dziwnym miejscu. Co więcej jeśli coś rozwalą to również będzie jej wina, więc tym bardziej preferowałaby zachowanie raczej odpowiedzialne z ich strony. Nie miała już jednak szansy na ostrzeżenie ich chociaż o tym, więc trudno. Poszła sobie we własną stronę, samotnie. Trochę przykro jej było, że tak ją opuścili, ale ostatecznie spodziewała się tego. Dzieciaki wolą przebywać we własnym towarzystwie, więc nic dziwnego w tym, że nie preferują jakiejś tam czarownicy obok siebie z przypadku, której potrzebowali tylko do tego, by dostać się legalnie tam, gdzie powinni. Nie żywiła więc żadnej urazy, ale teraz jak już tam utknęła, bo chciała spróbować czegoś nowego to nadszedł czas, by rzeczywiście dokonała tego "czegoś". Spacerowała więc od atrakcji do atrakcji. Często nawet z nich nie korzystając. Zasiadała w różnych miejscach, głównie na trawnikach, co zwracało uwagę wszystkich organizatorów, jak i przypadkowych ludzi. Dwa dni z rzędu spotkała nawet tego samego podejrzanego jegomościa, który mówił do niej w jakimś mało zrozumiałym języku. Dużo machał jej przed twarzą rękami. Chyba chodziło mu o to, żeby sobie poszła z tamtych trawników. Tak przynajmniej myślała, więc za każdym razem szła gdzie indziej zagadując bardziej zrozumiałych ludzi. Takich, co mówią chociaż kilka słów po angielsku. Poza tym jednak na sam koniec swej przygody, poznała dziwnego Francuza. Też nie mówił po angielsku. Bo po co, prawda? Kogo obchodzi, że w takim miejscu mogą być ludzie z całego świata. Lepiej korzystać z języków, których nikt nie rozumie! Różnica jednak była taka, że pierwszy machał zbyt mocno rękami i zdecydowanie zbyt blisko jej twarzy (może był Portuglaczykiem? kto wie...). Francuz zaś mówił po swojemu, a ona po swojemu. Nie rozumieli się, ale ostatecznie spacerowali po obrzeżach parku i było miło. Może dlatego, że nie mogli się nawet znielubić skoro nie mieli pojęcia, co te zlepki słów oznaczają. Nagle ten się zatrzymał, patrzył w jednym kierunku i uciekł z krzykiem. Nie miała pojęcia o co mu w ogóle chodzić. Po chwili spojrzała jednak w tę samą stronę i ujrzała to. Nie żeby od razu, rozglądała się jakiś czas, aż w końcu budynek przykuł jej uwagę. Oczęta i krew, brzmi świetnie. To znaczy... nie żeby jej się podobało w takiej formie! Rozchodzi się bowiem o to, że zapowiadało to interesujące przeżycie. W końcu nie są w miejscu, gdzie jakie atrakcje mogą być naprawdę niebezpieczne. Przynajmniej nie w zamierzony sposób. Podeszła jednak bliżej, aż przed twarzą jej wyskoczył duch. Nie da się ukryć, że dostała lekkiego zawału, ale potem już zachęcona przez taką niezwykłą formę domu, postanowiła wejść do środka.
Nie żeby żałowała swojej decyzji, ale jak już weszła to miała dosyć. Pokoje nie kończyły się. Jeden za drugim, przbierając coraz to nowszą formę. Tutaj jakieś zombie, tam inferius, kawałek dalej inne świetności. Ogólnie to całkiem urocza przygoda była. Może dlatego, ze Emmelina z uśmiechem witała metamorfomagów. Na boginy, spodziewając się ich po prostu zaczynała się śmiać, a ewentualne "stwory" miała w zwyczaju głaskać bądź pytać o dzień. Jeśli dałoby się zabić kogoś miłością, prawdopodobnie udałoby się jej to. Wszystko więc, co chodziło, pełzało, czy wyskakiwało nie było jej specjalnie straszne. Wchodząc wiedziała, że nie ma zamiaru szaleć ze strachu, bo wszystko to przecież musi być bezpieczne. Zresztą hej, bardziej niebezpieczne bywają sytuacje w szpitalu niż jakieś tam domy strachów.
I pewnie z takim przekonaniem by wyszła, gdyby nie moment, gdy wylądowała w niby to zwykłym pokoju, ale takim, gdzie drzwi po prostu się ropzłynęły. I pewnie nawet to by jej jakoś specjalnie nie ruszyło, gdyby nie fakt, że nagle zaczeła słyszeć bardziej natężone głosy. Z każdej strony i to jednocześnie. Wszędzie się roznosiły, a czasami dało się coś zrozumiec. Nie opowiadały nic miłego, twórca tego miejsca wziął na poważnie część "strachów" w nazwie. A może i to nie okazałoby się taki okrutne, gdyby nie fakt, że przez długi czas nie mogła znaleźć wyjścia z tamtego pomieszczenia. Różnorodność strasznych opowieści i ich głośność p opewnym czasie sprawiła, że miała ochotę krzyczeć. Pewnie gdyby nie fakt, że przypadkiem wypadła do ostatniego pomieszczenia, sama nie mając pojęcia, które macnięcie ściany pomogło osiągnąć ten sukces, prawdopodobnie rozbolałaby ją głową i prosiła o pomoc. Na szczęście obeszło się bez tego i mogła na własnych nóżkach opuścić to miejsce, jak i zakończyć swoją przygodę w ogóle.
Czas do domu! Tylko gdzie te dzieciaki? Szukała ich jeszcze trochę, a kiedy ich odnalazła jakimś cudem, wrócili. I to by było na tyle tej podróży. Witaj Wielka Brytanio!

/zt

The member 'Emmelina Vance' has done the following action : Rzuć kością

---

'K6' :

Result :