Loteria Październik

Nazwa eliksiru: Decoctum Autumnus

Działanie: Sprawia, że liście na drzewach zmieniają swój koloryt. Stopień ulistnienia nie zmienia się jednak zbyt znacząco, przynajmniej z początku, bowiem każdy opadający liść zostaje zastąpiony przez dwa kolejne, z których jeden ponownie spada. Kolory listowia są tym intensywniejsze, im bliżej pierwszego drzewa się znajdują. Wachlarz barw jest naprawdę imponujący. Począwszy od burgundów, poprzez nasycone bordo i nieco słabsze czerwienie, aż po odcienie złota i żółci.

Składniki:

• Woda - 200 mililitrów - koniecznością jest, by została zaczerpnięta z leśnego jeziorka tuż po pierwszej jesiennej pełni. Można ją trzymać maksymalnie rok, ponieważ po tym czasie nie nadaje się już do wykorzystania, choć samą miksturę można trzymać nawet kilka lat. Jest podstawą tego eliksiru. Na ten moment nie do końca wiadomo, czym można byłoby ją zastąpić.
  
• Olejek chryzantemowy - 5 kropli odmierzanych klasyczną pipetą - najlepiej własnej produkcji. Odstany minimum trzy miesiące, a następnie nieustannie powoli podgrzewany przez kolejny tydzień i wykorzystany przed całkowitym ostudzeniem. Po dwóch rozgrzaniach traci właściwości potrzebne do tego typu eliksiru.
  
• Suszona jarzębina - 1 garść owoców - w przeciwieństwie do wody wykorzystywanej przy tworzeniu eliksiru, im starsza, tym lepsza.
  
• Proszek kasztanowy - 1/3 małej szufelki - koniecznie dobrej jakości.
  
• Suche liście - 1/2 małej szufelki - wielobarwne, najlepiej w odcieniach jesieni. Zgniecione w kamiennym moździerzu bezpośrednio przed wykorzystaniem.
  

Sposób przyrządzenia*: Eliksir przygotowujemy na świeżym powietrzu, najlepiej w miejscu, gdzie ma zostać wykorzystany.

W tym celu potrzebujemy cynowego kociołka o dowolnej pojemności, palnika dostosowanego rozmiarem do naszego kociołka, dużego kamiennego moździerza kuchennego, pipety w standardowym rozmiarze, drewnianej łyżki o długim trzonku, pary rękawic ze smoczej skóry oraz szklanego spryskiwacza i fiolek lub buteleczek na pozostałe dawki.

Rozpoczynamy od minimalnego odpalenia palnika i ustawienia na nim pustego kociołka, czekając aż kociołek delikatnie się nagrzeje. Gdy wyczujemy nieznaczną zmianę jego temperatury, powoli wlewamy wodę do środka i podkręcamy ogień. Pozostawiamy wodę do zagotowania.

Następnie zajmujemy się zmiażdżeniem suchych liści i suszonej jarzębiny w moździerzu, starając się, aby jak najmocniej je rozkruszyć. Rozbijamy wszystkie owoce!

Kiedy zakończymy rozgniatanie, dodajemy proszek kasztanowy, delikatnie łącząc zawartość moździerza, pamiętając o ruchach przeciwnych do wskazówek zegara.

Gdy woda w kociołku osiągnie odpowiedni stopień wrzenia, wpuszczamy do niej 3 krople olejku chryzantemowego, mieszając całość trzy razy.

Odczekujemy pięć minut.

Po upłynięciu tego czasu, zachowując kilkusekundowe odstępy, dodajemy pozostałe 2 krople olejku chryzantemowego do zawartości moździerza.

Zakładamy rękawice ochronne, osłaniając także skórę na szyi, ramionach lub przedramionach, nogach i wszelkich odkrytych miejscach.

Całość przekładamy drewnianą łyżką do wody, mieszając przez następne trzy minuty. Ponownie - odwrotnie do ruchu wskazówek zegara.

Przykręcamy ogień do wstępnej mocy - wykorzystywanej podczas rozgrzewania kociołka - pozostawiając eliksir na kolejne dwie godziny.

Po tym czasie ostrożnie przelewamy 1/3 eliksiru do spryskiwacza, uważając na swoją skórę. Eliksir wymaga wstępnego wypróbowania, zatem poświęcamy wspomnianą dawkę.

Jeśli zadziała zgodnie z naszym życzeniem, pozostałe dwie dawki możemy śmiało umieścić w fiolkach lub butelkach, uważnie je korkując.

Gotowe.

Czas wstępnego przygotowania: około pół godziny. W zależności od wprawy przygotowującego.

Czas warzenia: około dwóch godzin. Wprawiony czarodziej oszczędza czas podczas wstępnego przygotowania, jednak nie da się obejść czasu warzenia.

Czas reakcji: około pół minuty. Im większa dawka, tym szybsze działanie.

Czas działania: około godziny. Zwiększenie dawki wydłuża czas działania.

Zasięg działania: do 30 metrów od drzewa, na którym został użyty eliksir. Jedna dawka musi zostać przeznaczona w całości na wspomniane drzewo, by skutki były dostrzegalne.

Odwrócenie skutków eliksiru: na ten moment nieznane. Nie jest to popularny eliksir, zatem nawet lekarze z Munga spotkali się wyłącznie z kilkoma przypadkami drzewiozy.

Skutki uboczne*:

• W środowisku naturalnym - olbrzymie ilości liści rozsianych po całej okolicy.
  
• W kontakcie z ludzką skórą - niepohamowane pragnienie tarzania się w liściach, chęć zostania drzewem, nagły wstręt do jedzenia jakichkolwiek roślin i produktów pochodzenia roślinnego.
  

Ilość*: 150 mililitrów. Stanowi to równe 3 dawki.

Dostępność: Stworzony przez grupę uczniów zielarstwa uczęszczających na te zajęcia w 1971 roku. Główny twórca eliksiru do tej pory znajduje się w Mungu, cierpiąc na naprawdę silny przypadek tego, co tamtejsi uzdrowiciele nazywają drzewiozą.

Nazwa eliksiru: Eliksir Wieszcza

Działanie: Osoba, która go zażyje, prawie natychmiast odpływa, dostrzegając wyłącznie ciemność. Białka jej oczu wywracają się, a gałki oczne uciekają do góry. W zależności od stopnia wrażliwości i rozwoju intuicji - szybciej lub wolniej - czarodziej zaczyna dostrzegać obrazy. Z relacji osób, które doświadczyły działania eliksiru, wiadomo, iż każda z osób odnajduje się ostatecznie na olbrzymim polu dyniowym otoczonym jesiennym lasem. Mówi się wręcz, iż ludzie ci mają wrażenie, jakby sami stali się dyniami - nie dostrzegając własnych rąk, lecz pnącza - i zyskując przy tym zdolność rozmowy z pobratymcami, którzy przekazują im jedną wybraną prawdę o zmieniającym się świecie. Zakres informacji może być różny, jednakże wszystkie wieszcze przekazy łączy jedno - są powiązane ze śmiercią i światem pozagrobowym. Całość wizji kończy zazwyczaj widok nadchodzącej postaci, która ścina kolejne pnącza, zbierając dynie. Ciemny, humanoidalny kształt nigdy nie dochodzi jednak do czarodzieja, choć mówi się, iż gdyby to zrobił, człowiek ten niechybnie by umarł. Po dostrzeżeniu żniwiarza, osoba zazwyczaj gwałtownie powraca do świadomości, zdając sobie sprawę z tego, iż wszystko to działo się wyłącznie w jej głowie.

Składniki:

• Woda - 100 mililitrów - najlepiej pochodząca z czystego źródła wybijającego spod ziemi i przelewającego się przez kamienie piaskowca. Opcjonalnie można wykorzystać także wodę jeziorną - koniecznie czystą i świeżą. Nie nada się woda z kranu, butelkowana, wyczarowywana za pomocą różdżki.
  
• Sok z liści szałwii wieszczej - 6 kropli odmierzonych klasyczną pipetą - wyciśnięty kilka chwil przed wykorzystaniem. Im wcześniej, tym lepiej. Roślina musi być świeża.
  
• Wyciąg z dojrzałej bulwy mandragory - 60 mililitrów - uprzednio odstany przynajmniej dwie fazy księżyca.
  
• Sproszkowany kamień księżycowy - 1/5 szufelki - należy szczególnie uważać na pochodzenie tego składnika, gdyż jest on wyjątkowo istotny i musi być autentyczny.
  
• Pokrzyk wilcza jagoda - 3 dorodne owoce - koniecznie świeże, najlepiej zerwane bezpośrednio przed wykorzystaniem.
  

Sposób przyrządzenia*:

W tym celu potrzebujemy srebrnego kociołka o dowolnej pojemności, palnika dostosowanego rozmiarem do naszego kociołka, małego kamiennego moździerza kuchennego, pipety w standardowym rozmiarze, srebrnej łyżki o krótkim trzonku oraz kryształowej fiolki lub buteleczki na eliksir.

Do kociołka wlewamy 10 mililitrów wyciągu z dojrzałej bulwy mandragory, dodając 1 kroplę soku z liści szałwii wieszczej i uzupełniając to 20 mililitrami wody. Mieszamy zawartość, po czym dodajemy kolejne 10 mililitrów wyciągu, 1 kroplę soku, 20 mililitrów wody i ponownie mieszamy. Powtarzamy czynności aż do wykorzystania wszystkich wspomnianych składników.

Zapalamy palnik, ustawiając średni płomień, nad którym - korzystając ze srebrnej łyżki - przypiekamy 3 dorodne owoce pokrzyku wilczej jagody. Po tym gasimy palnik.

Przypieczone owoce umieszczamy w moździerzu, starannie je rozgniatając. Belladonna musi być opieczona i zarazem na tyle soczysta, aby wciąż puszczała niewielkie ilości soku. Zgniecione owoce pozostawiamy w moździerzu, pozwalając im odstać pół godziny.

Ponownie odpalamy palnik, ustawiając na nim kociołek i powoli podgrzewając zawartość. Robimy to na jak najmniejszym płomieniu, podkręcając go dopiero po dwudziestu minutach.

Odmierzając czas, dziesięć minut później dodajemy zgniecione owoce do kociołka, mieszając wszystko przy pomocy srebrnej łyżki.

Podgrzewamy całość przez trzydzieści sześć godzin, po czym zakręcamy palnik i pozostawiamy na kolejne trzy tygodnie. Po tym czasie ponownie rozgrzewamy zawartość kociołka.

Po osiągnięciu temperatury wrzenia, dodajemy sproszkowany kamień księżycowy, przykręcamy płomień i pozwalamy eliksirowi pyrkotać przez trzydzieści sześć godzin. Zakręcamy ogień, odstawiając na resztę czasu.

Dwadzieścia cztery godziny przed upłynięciem trzech miesięcy - od początku warzenia - ponownie podgrzewamy eliksir i pozostawiamy go tak do osiągnięcia wspomnianego czasu.

Studzimy, ostrożnie przelewając do fiolki lub buteleczki.

Czas wstępnego przygotowania: około dwóch godzin. Wprawiony twórca eliksiru może skrócić ten czas co najwyżej o piętnaście minut.

Czas warzenia: równe trzy miesiące. Warto dodać, iż w pełni uwarzony eliksir zachowuje swoje działanie przez kolejne dziewięćdziesiąt dni, po czym nie nadaje się do wykorzystania i jego spożycie równoznaczne jest z nieprzyjemnymi powikłaniami.

Czas reakcji: zależny od osoby, która spożywa miksturę. Im czarodziej jest wrażliwszy, tym mniej czasu potrzebuje. U ludzi obdarzonych zdolnością jasnowidzenia efekty występują praktycznie natychmiastowo. Bezpośredni potomkowie wieszczów - szczególnie dzieci i wnuki - także reagują dosyć szybko. Istnieje ryzyko, iż jednostka, która posiada w sobie niewielkie ilości intuicji, praktycznie nie zareaguje na spożycie substancji.

Czas działania: również zależne od jednostki. Stan po spożyciu utrzymuje się średnio od pięciu do dziesięciu minut.

Odwrócenie skutków eliksiru: na ten moment nie jest możliwe. Eliksir musi sam opuścić ciało.

Skutki uboczne*:

• Brak jakiejkolwiek reakcji na eliksir - u ludzi z natury niewrażliwych na podobne doznania.
  
• Koszmary na jawie - szczególnie przywidzenia, poczucie bycia obserwowanym.
  
• Stany i zachowania przypominające somnambulizm - wyłącznie w okresie działania eliksiru. Nieświadome poruszanie się oraz inne czynności.
  
• Kilkutygodniowa śpiączka - dotychczas występująca po zażyciu zbyt dużych ilości mikstury, złych proporcjach składników albo w skutek pomyłek podczas przyrządzania.
  
• Myśli samobójcze - zaobserwowane u słabszych psychicznie jednostek lub osób, które chciałyby pozostać w świecie stworzonym przez ich umysł.
  

Ilość*: 50 mililitrów. Stanowi to równą 1 dawkę.

Dostępność: przygotowywany przez niewielką liczbę osób znających się zarówno na eliksirach, jak i zielarstwie oraz czarnej magii. Uznawany za częściowo czarnomagiczny. Sprzedawany nielegalnie wyłącznie na Nokturnie.

Nazwa eliksiru: Eliksir Cucurbito
Działanie: Sprawia, że czarodziej zaczyna wszędzie dostrzegać dynie. Wszystkie okrągłe, kuliste lub owalne kształty stają się dla niego dojrzale pomarańczowe, zyskują liście i pędy. W miejsca ludzkich głów także pojawiają się dynie, jednak wydrążone - szczerzące powycinane zęby, świecące ognikami z pustych oczodołów, powykrzywiane i upiorne.
Składniki:

• Woda - 150 mililitrów - dowolnego pochodzenia. Czysta.
  
• Pokrzyk wilcza jagoda - 4 liście lub 10 mililitrów wyciągu- świeże. Wyciąg powinien być jak najdłużej odstany.
  
• Wyciąg z korzenia mandragory - 50 mililitrów - przechowywany wyłącznie w drewnianej buteleczce.
  
• Jad ropuchy - 25 mililitrów - najlepiej trzymany ponad trzy pełnie księżyca.
  
• Lulek czarny - 4 liście lub 10 mililitrów wyciągu - liście powinny być świeże, natomiast wyciąg jak najdłużej odstany.
  
• Bieluń - nieduży korzeń - najlepiej jak najświeższy.
  
• Dynia - duża - w całości, niedrążona.
  
• Pestki dyni zwyczajnej - 10 pestek - koniecznie świeżych, dopiero co wydobytych z wydrążonej dyni.
  
• Kość wisielca - 1 piszczelowa - jak najdłużej trzymana w ziemi.
  

Sposób przyrządzenia*: Eliksir przygotowujemy w zaciemnieniu, najlepiej w piwnicy, lochach, ziemiankach lub miejscach o podobnej temperaturze i dosyć sporej wilgotności. W tym celu nie potrzebujemy kociołka, za który posłuży nam wydrążona dynia. Potrzebny za to będzie palnik dostosowanego rozmiarem do wielkości spodu dyni, duży drewniany moździerz kuchenny, drewniana łyżka o długim trzonku, para rękawic ze smoczej skóry oraz puste drewniane buteleczki z korkiem na eliksir. Rozpoczynamy od wydrążenia dyni, co robimy dosyć dokładnie, pozostawiając przy tym dostatecznie grube ścianki i dno. Miąższ nie będzie nam potrzebny, zatem wybieramy z niego wyłącznie jak największe pestki - koniecznie pełne. Następnie, korzystając z drewnianego moździerza, rozgniatamy pestki dyni oraz - za jednym zamachem - rozcieramy wszystkie liście pokrzyku i lulka. W przypadku posiadania wyciągów - lub wyciągu - nadal mieszamy je razem, pozostawiając wszystko w moździerzu. Do wydrążonej dyni wlewamy kolejno wodę, wyciąg z korzenia mandragory i jad ropuchy. Mieszamy wszystko łyżką z długim trzonkiem. Nastawiamy palnik na najmniejszy możliwy płomień, umieszczając nad nim dynie. Ze względu na brak uchwytów mocujących, robimy to przy pomocy zaklęcia lewitującego. Powoli rozgrzewamy ciecz, nie doprowadzając jej do wrzenia. Po osiągnięciu odpowiedniej temperatury, wrzucamy do środka korzeń bielunia i kość wisielca. Podgrzewamy przez pięć minut. Po tym czasie wygaszamy palnik, odstawiając dynię na równą powierzchnię i dodając do środka zawartość moździerza. Mieszamy odwrotnie do ruchu wskazówek zegara. Odstawiamy do ostygnięcia. Gotowe. Eliksir butelkujemy, korzystając przy tym z rękawic ze smoczej skóry. Nie podajemy doustnie, lecz wylewamy bezpośrednio na ciało.
Czas wstępnego przygotowania: około godziny. W zależności od wprawy przygotowującego.
Czas warzenia: około godziny.
Czas reakcji: zależny od wielkości powierzchni ciała, na którą został wylany eliksir, a także od ilości samego wywaru.
Czas działania: około pięć godzin. Im większa dawka eliksiru, tym dłużej działa.
Odwrócenie skutków eliksiru: wywar z białej szałwii, kory cynamonowej, werbeny, melisy i jałowca. Zazwyczaj przygotowywany przez uzdrowicieli w Mungu.
Skutki uboczne*:

• Nieustająca paranoja.
  
• Szaleństwo, mylenie rzeczywistości z wytworami umysłu.
  
• Skłonność do agresji.
  
• Samookaleczenia, samobójstwa.
  

Ilość*: 100 mililitrów, co stanowi 2 duże dawki - wystarczające łącznie na 10 godzin.
Dostępność: praktycznie niedostępny. Stworzony przez nieznanego mistrza eliksirów. Uznany za czarnomagiczny. Nielegalny.

Nazwa eliksiru: Eliksir Goździkowy
Działanie: Skutecznie radzi sobie z jesienną chandrą, odstraszając troski i złe myśli. Przyjemnie rozgrzewa ciało, wydzielając przy tym niezmiernie miły dla nosa zapach. Działa nawet na największych ponuraków, obdarzając ich odrobiną wewnętrznego ciepła.
Składniki:

• Woda - 700 mililitrów - źródlana lub mineralizowana. Czysta.
  
• Goździki - 5 łyżeczek - suszone i przechowywane w promieniach słonecznych.
  
• Dyptam - 5 całych kwiatów - lekko podsuszanych, jednak nie do końca wyschniętych.
  
• Asfodelus - nieduża gałązka - świeża, puszczająca soki.
  
• Waleriana - korzeń - świeży, puszczający soki.
  

Sposób przyrządzenia*: Eliksir przygotowujemy w intensywnym świetle słonecznym, najlepiej na zewnątrz. Idealna pora na jego warzenie przypada na wczesną jesień lub późne lato.
W tym celu potrzebujemy kociołka w rozmiarze będącym w stanie pomieścić nasze składniki i pozostawić nam możliwość intensywnego mieszania zawartości. Potrzebne będą również: palnik dostosowany rozmiarem do wielkości kociołka, duża drewniana deska, drewniana łyżka o długim trzonku, szeroki srebrny nóż oraz puste kryształowe buteleczki z korkiem na eliksir.

Rozpoczynamy od włączenia palnika i ustawienia go na największy możliwy płomień oraz zawieszenia nad nim kociołka, który wypełniamy całą posiadaną przez nas wodą. Oczekujemy do jej zagotowania, dopiero wtedy przykręcając nieco ogień i rozpoczynając przygotowywanie reszty eliksiru.

Niedużą gałązkę asfodelusa i korzeń waleriany kładziemy na desce, po czym delikatnie miażdżymy je srebrnym nożem. Puszczony sok zlewamy do kociołka, natomiast resztki roślin kroimy na wąskie paski i dopiero wtedy umieszczamy je w kotle. Wszystko gotujemy pięć minut.

Po upływie wyznaczonego czasu, dodajemy goździki i dyptan. Intensywnie mieszamy łyżką z długim trzonkiem, wykonując ruchy jak podczas ubijania piany trzepaczką.

Gotujemy jeszcze przez trzy godziny. Studzimy, przelewamy do buteleczek. Eliksir jest zdatny do picia dopiero dzień później.

Czas wstępnego przygotowania: około piętnastu minut.
Czas warzenia: około trzech godzin.
Czas reakcji: zależny od rozmiarów czarodzieja. Zazwyczaj działanie staje się widoczne około godzinę po wypiciu eliksiru.
Czas działania: nieokreślony. Częstokroć wystarczy jedna dawka, jednak czasami należy przyjąć dwie lub trzy - w zależności od potrzeby jednostki.
Odwrócenie skutków eliksiru: nieznane. Zakłada się brak.
Skutki uboczne*:

• Wyjątkowo uciążliwa czkawka.
  
• Bardzo intensywny goździkowy zapach z ust.
  
• Fioletowe zabarwienie moczu.
  

Ilość*: 500 mililitrów, co stanowi 10 dawek dla czarodzieja powyżej szesnastego roku życia i 20 dawek dla młodszych osób.
Dostępność: powszechnie znany, przepis umieszczono w większości ksiąg o czarodziejskiej medycynie domowej.