Kaszmir

Hogwart, 2 kwietnia 1978 r.

Drogi Killianie,
Sama nie wiem, co mnie podkusiło, żeby do Ciebie napisać po tak długim milczeniu. To chyba ten szereg tragicznych wypadków spowodował, że wszyscy zaczynają się martwić o swoje rodziny. Dzisiaj profesor Dumbledore zabrał głos w sprawie zbrodni, jakie wydarzyły się w ostatnich tygodniach w szkole. Od samego wspominania o tym robi mi się słabo. Nawet jakbym się chciała rozpisywać, to nie mogę. Dobrze, że chociaż lekcje przywołują jakąś namiastkę normalności, a Slughorn ani na chwilę nie zapomniał o swoim zamiłowaniu do magicznych mikstur.

Nie będę się rozpisywać o sobie, bo też zbytnio nie ma o czym pisać. Przyjaźnię się z samymi grzecznymi dziewczętami, chłopców trzymam na dystans, na każdą lekcję jestem przygotowana i żadnej jeszcze nie opuściłam. Chciałam tylko wiedzieć – jak sytuacja się ma w Londynie? Mam nadzieję, że jesteś bezpieczny, bo nie jesteś jeszcze takim wiekowym wujem, na jakiego wyglądasz ze swoim stanowiskiem! Pisz co u Ciebie? Może jakieś wesele się szykuje? (Wcale nie miałam o to pytać, to mama mnie do tego zmusiła w ostatnim liście, na który ponoć jej nie odpisałeś, wiesz, że jestem po Twojej stronie… Solidarność Krukonów i takie tam.)
To by chyba było na tyle. Pilnuj się wuju, jedz zdrowo, nie pij za dużo kremowego piwa, żeby Ci piwny brzuszek nie urósł, bo kobiety tego nie lubią!

Sherisse

Hogwart, 2 kwietnia 1978 r.

Kochany wuju Killianie,

Jesteś w błędzie, drogi wuju (W tym miejscu uśmiecham się niewinnie). Kiedy zaczynałam pisać tamten list, jeszcze na ten chytry pomysł nie wpadłam. Jeśli chodzi o postawę profesora Dumbledore’a, to moim zdaniem nie można mu niczego zarzucić. Na początku miesiąca też wystosował przemówienie do uczniów. Tamto miało związek ze śmiercią pewnej Puchonki i profesora Nightray’a. Później nastąpił przecież ten festiwal Disney’owski i przez jakiś czas na korytarzach Hogwartu był spokój, a na błoniach kicały bajkowe postacie. Widać jednak, że to wydarzenie było zbyt pozytywne i Ci, którzy nie mogli już wytrzymać ogólnej wesołości, znów musieli przeważyć szalę na swoją korzyść. Ależ wuju Killianie, jak możesz mnie nawet o coś takiego podejrzewać? Zwłaszcza, że sam byłeś Krukonem. Chociaż czasem trafiam na takich osobników, których z chęcią bym wymordowała… Ale nie moje dormitorium! Z miłą chęcią posłuchałabym o tym wydarzeniu łączącym Ciebie i mamę, wątpię, żeby mi to kiedyś zdradziła. No, może jak skończę trzydzieści lat i uzna mnie wreszcie za dorosłą. Chociaż i w to wątpię.
Tak jak chciałeś, wysłałam list za pośrednictwem Flokiego, ale obiecaj, że zanim wypuścisz (nawet nie myśl wuju o porywaniu mojego kota! &@#%$!) go w drogę powrotną to nakarmisz go i dasz mu się przespać!

Jeśli chodzi o list do profesora Slughorna to… sama nie wiem! Chyba odpowiada mi to, że nie rzucam mu się zbytnio w oczy na zajęciach. (Wiem i właśnie to samo przyszło mi do głowy, gdy sformułowałeś tak niefortunnie tę wypowiedź! W tym momencie zakryłam aż dłonią usta!) Chyba chcę sobie samej udowodnić, że ten „talent” sam doprowadzi mnie do jakiegoś sukcesu. Ale dziękuję za dobre chęci! I oczywiście wszystkie ewentualne składniki do eliksirów przyjmę z miłą chęcią! Byle szybko, zanim nauczyciele nie wpadną na to, by sprawdzać paczki przynoszone przez sowy… (Nie, nie wymorduję Hogwartu. Nie mam zapędów na psychopatkę, chociaż nie wątpię, że wśród uczniów istnieje kilka takich okazów…).
Tak, pytałeś już o kotka. Pewnie teraz go miętosisz bez zażenowania.

Kochany wuju (widzisz, która siostrzenica odnosi się do swojego wuja z taką miłością?), każda z tych grzecznych dziewcząt nosi spódniczki do mundurków, śpi w damskich dormitoriach i jest tak naprawdę wciąż dziewczyną. Obawiam się, drogi wuju, że o sprawie pewnych etapów będę rozmawiać raczej z siostrami, ale dziękuję za troskę! Oczywiście, że pamiętam i w razie potrzeby nie zawaham się go użyć! Chyba stworzyłeś prawdziwego potwora, wuju Killianie!

Jakoś mnie te wizyty rodziców nie dziwią. Aż dziwię się, że nie dotarli jeszcze osobiście do szkoły, by zabrać swoje dzieci. Moi rodzice też „jakimś cudem” dowiedzieli się o tych wydarzeniach i zagrozili, że mnie zabiorą. Wierzę, że prof. Dumbledore znajdzie na to sposób. Mam nadzieję, że wreszcie pojawi się ktoś, kto ukróci temu przeklętemu Czarnemu Panu jego wpływy. Jakby to powiedziała Saga „zutylizować zanim złoży jaja”. Ale przecież ja wcale nie pytałam o awans? Dobrze, że chociaż praca Cię zaspokaja, wuju Killianie! Oranżada ze sproszkowanych skarabeuszy brzmi… obrzydliwie. Masz na myśli te chrząszcze? Fujka! Kiedyś wpadnę, a raczej wtedy, kiedy skończy się rok szkolny. (Nie znajduję się pod niczyją opieką, w świetle prawa magicznego jestem pełnoletnia od jakiś trzech miesięcy.)

Pewnie, jak sam teraz widzisz, ten stwór nie jest małym kociakiem, ale dorodnym kotem, żeby nie powiedzieć – bydlakiem. Nie jestem pozbawiona serca, dlatego spełniłam Twoje niespełnione marzenie. Mojego serca jeszcze nikt nie skradł, ale wydaje mi się, że to tylko kwestia czasu!

Pozwolę sobie pominąć milczeniem te przechwałki. Wszyscy w rodzinie wiedzą, że to ja zgarnęłam najwięcej fantów jeśli chodzi o urodę i inteligencję, chociaż wuj całkiem nieźle sobie jeszcze radzi… jak na starego piernika. Nie, nie rozmawiałam z pielęgniarką, a co… A niech to Merlin kopnie! To któraś z pań pielęgniarek? Gratuluję wujowi w takim razie dobrego gustu!
Wuj zapomniał chyba, że liczę sobie siedemnaście wiosen, nie… siedem. Nie mniej jednak to określenie brzmi bardzo przyjemnie.

PS. Pięćdziesiąt galeonów.
PPS. Żartowałam.
PPPS. Nie, wcale nie żartowałam.
PPPPS. Jasne, że żartowałam.
PPPPPS. Nie, wcale nie…
PPPPPPS. No dobrze, niech będzie piętnaście z kotem.
PPPPPPPS. Zaproszę Cię na swój pierwszy mecz!

Twoja ukochana siostrzenica, z niecierpliwością wypatrująca powrotu swego kota.

Najlepszy i najcudowniejszy wuju na świecie, którego z lumosem na różdżce szukać w mrokach tego ponurego świata…