Złote "cycaty" Magicznej Kołysanki

Nolan Fawley w Wielkiej Sali napisał:Tup tup tup po schodkach. Tup tup tup między stołami. Jebut w czyjąś głowę. Czyjąś głowę? Rozejrzał się, ale ponieważ w zasięgu jego torby majaczyła się tylko Sahirowa czupryna, a Nolan nadal był cały a nie w kilku kawałkach, to przytomnie uznał, że przypadkowe zahaczenie torbą musiało się wydać mu jedynie jakimś dziwnym wyobrażeniem i halucynacją z niedospania i niedożywienia. Klepnął sobie na pierwsze z brzegu miejsce, nie zadając sobie nawet trudu, by zapytać o to, czy jest wolne - a nawet gdyby nie było, to sorki wielkie, są tu Krukoni potrzebujący porządnej porcji pysznego żarcia w trybie pilnym i natychmiastowym - i porwał najbliżej leżący talerz.
Mrok, zło i zniszczenie emanujące w stronę Nolana nieco osłabiły jego apetyt, ale burczący brzuch i tak domagał się szybkiego zaspokojenia. Błyskawicznego, byleby się napchać, zanim dyrektor rozpocznie swoją mowę. Zadrżał nagle z dziwnego chłodu. O rany, ktoś włączył mugolską klimatyzację w Hogwarcie, że nagle zaczęło wiać chłodem? Otulił się szczelnie szatą, nie przerywając jedzenia, jakby ze świadomością, że spożywa swój ostatni posiłek w życiu. Cóż, jak na taka okazję płatki z otrębami były jednak zbyt mało wyszukane.

Sherisse w liście do Killiana napisał:Czasem mam wrażenie, że jestem przyjaciółką całego świata (Blaise’a nie.).

Sahir Nailah napisał:

Sherisse w liście do Killiana napisał:Czasem mam wrażenie, że jestem przyjaciółką całego świata (Blaise’a nie.).

X D

Killian w liście do Sherisse napisał: cieszę się, że masz tylu przyjaciół, aczkolwiek wymieniłaś aż troje panów i tylko jedną pannę (Blaise'a nie liczę, pewnie zaliczasz go do robaków czy czegoś tam)

Killian w liście do Sherisse napisał:(Minister chodzi z kijem w dupie, a jeśli się uśmiecha, to tylko wtedy, gdy wcześniej przez godzinę podklei sobie taśmą kąciki ust [teraz to na pewno mnie zdegraduje, gdy przechwyci list]

Minabi w Wielkiej Sali napisał:To naprawdę fantastycznie, że Nolan i Sahir się, aż tak polubili! Doprawdy, coś niesamowitego; to sprawiało, że Minabi wierzył w to, że teraz w ich dormitorium zagości harmonia i szczęście i że na wszystkich spłynie blask tęczy, która pojawi się po tej burzy. Uśmiechnął się do nich obu, gdy zaczęli się tak po przyjacielsku droczyć