Złote "cycaty" Magicznej Kołysanki

Pani Norris napisał:Chciał ją pogłaskać? Kpi czy o drogę pyta? Toż to zacne kocisko nie zmięknie przed jakimś tam... E, dobra – nieważne. Pani Norris, gdy Krukon wyciągnął do niej rękę, zaraz się rozwaliła (niezwykle dostojnie) i nawet można było usłyszeć ciche mruczenie! To wręcz niewyobrażalne, że nikt jej nie chciał kopać, a zebrała się komuś niespodziewana ochota na pieszczoty! Dotychczas inaczej na nią reagowali. Jasne, sianie postrachu, panowanie nad światem... ale o, o, tutaj na brzuszku proszę pomiziać.

Tą łapką machnę,
tu, o tu masz pieścić mnie,
jestem szczęśliwa.

Prawie się zatraciła, lecz chłopak nie chciał siedzieć cicho, więc zaciekawiona nadstawiła uszu.
Głupi. Myśli, że przybyłam dla słodyczy. Wszak to jasne, że przy takim jedzeniu można było znaleźć ludzi... Tylko o to mi chodziło... Tylko o to.
Jednak nie mogła zaprzeczyć, że nieco głodna była... ale jak zakomunikować to tym niższym istotom? Ile by nie miauczała, oni nie odróżniają poszczególnych dźwięków.
- Miau.
Mój wierny sługo, zanieś mnie do kuchni, byśmy razem poszukali mego pożywienia.
Spróbować nie zaszkodzi, a nuż, widelec jakiś inteligentniejszy osobnik jej się trafił.

Blaise Rain napisał:Niektórzy uwalniają orkę, inni... nie wiem, kozę na pastwisku, a Blaise uwolnił różdżkę – i wcale nie czuł się przez to gorszy. No dobra, trochę czuł. Trochę bardzo, kiedy przesłodka, przecudowna Wiedźma Prowodyrowa Ciemności podniosła się z kanapy z jego uwolnioną różdżką w ręku i spojrzała wprost na niego – tak dla pewności Blaise spojrzał po drgnięciu to w prawo, to w lewo, wiecie, tak dla pewności, czy aby na pewno Wiedźma Prowydorwa mówi do niego – i niestety mówiła, jakoś tak się przykro składało, że nie było wokół nikogo, kto mógłby mieć takie same nazwisko, jak on – różdżko, zdradziłaś – miałaś być wolna, a musiała cię akurat przyciągnąć ciemna strona mocy – zaręczam, że nie było tam żadnych ciasteczek i piwa tym bardziej, więc na cholerę tam leciałaś..?

Jeleń Potter napisał:Wzór nie był pełny… Czegoś brakowało, tylko czego? Może kolejność była zła?
- Ryk!? – dosłyszał głos z tyłu. No tak… Ryk!
Jeszcze raz narysował pegaza. Linie błyszczały jak za pierwszym razem, a by wypełnić całość, zaryzykował, a co tam, przecież to wszystko mu się śni, co nie?
- IHAHA!!! – zapegaził, a przynajmniej miał nadzieję, że właśnie tak robią pegazy i przystąpił do kolejnego wzoru.
Pomysł okazał się skuteczny, linie nie zniknęły, a nawet wrzask samych drzwi lekko ucichł. Brnął więc w tym dość wstydliwym przedsięwzięciu dalej, wąż – SSSSS! – orzeł – IIIOOO! – o dziwo, zadziałało, ryś – MRAUU! – skorpion, cholera, jak robią skorpiony?! – KRHE! KHRE! – spróbował udawać stukanie ich szczypców, a drzwi najwyraźniej nagradzały dobre chęci, gdyż znaki nie zniknęły gdy zaczął rysować kolejny, kołkoogonek, Merlinie, podobne do świni więc może – CHRUM! CHRUM! – raz się żyje, ognisty krab – KRHE? KHRE? – ciurek – CIURURU! – hipogryf – IIIAAA! – psidwak – HAU! HAU!
A drzwi się otworzyły.
James stał przez chwilę w bezruchu, a w jego głowie dalej dźwięczało wycie drzwi i… jego samego.
- Ekhem… Zapraszam do środka… - przekroczył próg, nie odwracając się do towarzyszy