Złote "cycaty" Magicznej Kołysanki

Ismael Blake napisał: - I muszę ci powiedzieć, że gdybyś tak po prostu pozwolił mi rozpocząć proceder eliminacji konkurencji w drodze do pójścia z Tobą na bal, to już pewnie mielibyśmy karmę. - dodała jeszcze, dzieląc się z nim swoimi niedawnymi przemyśleniami, a na jej okrągłej, piegowatej buzi zagościł znowu szeroki uśmiech. Może faktycznie - rozpoczęcie tej całej akcji nie było wcale takie złe. W sumie ciekawe, czy ktoś już kiedyś próbował wywabiać rzekomą kałamarnice na ludzkie mięso. Jeśli nie, była to ich szansa. Co prawda dość ryzykowna, ale zawsze jakaś.

Syriusz Black napisał:  Ilu Ślizgonów mogłaby zjeść kałamarnica, zanim by się pochorowała? Ciekawe, chociaż może lepiej byłoby tego nie sprawdzać. Szkoda głowonoga.

Syriusz Black napisał: Od siedmiu lat Syriusz regularnie podrzucał do jeziora pozostałości ze śniadania, z uporem maniaka twierdząc, że dokarmia kałamarnicę. Przez cały ten czas był jednak absolutnie pewien, że żadnej kałamarnicy tam nie ma i że całe to jego dokarmianie sprowadza się do bezsensownego wyrzucania jedzenia do wody. Tymczasem właśnie okazywało się, że może jednak odrobina sensu w tym była.
Zakładając oczywiście, że kałamarnica lubiła placek dyniowy.

MistrzGry napisał:Kapelusz, który wylądował na głowie Argusa Filcha istotnie dodał mu urody. To nie był zresztą byle jaki kapelusz! A jakże! Sprawił nawet, że woźny zrobił piruet, a z jego ust wyszło śpiewne: "Ha!".

Livia Edwards
Siostra bliźniaczka Vivi. Często ją spotyka, bo to siostra bliźniaczka Vivi. Ale mimo że to siostra bliźniaczka Vivi, to chyba nigdy nie zamieniły nawet słowa. A nawet jeśli, to było to krótkie, nie to co z jej siostrą bliźniaczką Vivi.

Sybilla Trelawney napisał:Szła jak zawsze nieco chwiejnym krokiem. Dostała sowę i miała zamiar pojawić się na Dniach kariery... albo i nie. Przyszłość była jej przecież nieraz znana. Poza tym jej się nie planowało, ją się akceptowało. Pomimo tego Krukonka pojawiła się, choć nie do końca tam, gdzie jej oczekiwano. Mianowicie nie podeszła do stoisk opiekunów. Może to i dobrze zważywszy na jej ubiór – dziewczyna zrezygnowała z mundurka na rzecz starej powyciąganej sukienki po babci. Na ramiona miała zarzucony szal poprzetykany cekinami, we włosach skrzył się natomiast brokat. Kilka warkoczyków było krzywo zawiązanych, na nich zaś pyszniły się koraliki. Wizerunku tego dopełniały liczne pierścienie, bransoletki i rzemyki na rękach. Idealnie. Och, i oczywiście torba, w której znajdowały się między innymi szklana kula, karty tarota, karty klasyczne i kości niewielkich zwierząt...
- Widzę... widzę to... te diabelskie narzędzia wszędzie dookoła, czające się niebezpieczeństwa! - Weszła przez przypadek w jakiegoś człowieka, który wnet zaczął na nią przeklinać. Zatrzymała się więc i położyła mu ręce na ramionach. - Współczuję – powiedziała jedynie grobowym tonem, po czym odeszła dalej, chybocząc się na boki i mamrocząc pod nosem. - Nie rozumiem, czemu oni nie słuchają. Widzę kulę światła, która musi odnaleźć swe miejsce. Obiekty kradnące duszę muszą zostać schowane... Tyle żałosnych dusz! One już nigdy nie odnajdą szczęścia...
Załamała ręce. Dotarła właśnie do stołów z poczęstunkiem. Usiadła przy jednym z nich – oczywiście wolnym. Rozejrzała się dookoła nieco szalonym wzrokiem i wciągnęła głośno powietrze.
- NIE DAJCIE SIĘ OSZUKAĆ! - Zrzuciła całe jedzenie z blatu przed sobą i zaczęła grzebać w torbie, wcześniej ułożonej na kolanach. - JEŻELI CHCECIE FAKTYCZNIE POZNAĆ SWĄ PRZYSZŁOŚĆ, CHODŹCIE DO MNIE! - Poprawiła swe poskręcane blond włosy, które zaczęły opadać jej na oczy. - To już koniec... Koniec dla niejednego z Was... - Nie zwracała się do nikogo w szczególności. - Potrzeba mi króliczej łapki, ostatnią nie wiem gdzie zapodziałam... - dodała jeszcze pod nosem w przerwie pomiędzy krzykami. - NIE BÓJCIE SIĘ ZROZUMIEĆ SAMYCH SIEBIE. ODDAJCIE SIĘ PRAWDZIE, SZALE OTULĄ WAS NICZYM BEZBRZEŻNY OCEAN!

Remus Lupin napisał:Otrzymał sowę od pani profesor McGonagall. Ucieszył się, że będą w szkole Dni Kariery. Dzięki temu ktoś będzie mógł mu doradzić w jej wyborze, gdyż nadal wahał się między dwoma wyborami. Za nic nie wiedział jaką ścieżkę obrać. Gdyby chciał być nauczycielem obrony, musiałby pewnie zaczekać kilka lat i jeszcze dodatkowo uczyć się w szkole z tym związanej. Raczej wątpił, że wróci tu w przyszłym roku bądź za dwa lata, z prostych względów. Byłby za młody i wielu uczniów by go znało, a to raczej nie wpłynęłoby dobrze na ich edukację. Pozostała też kwestia wyboru drogi na Aurora, tu jednak problem stanowiły eliksiry, z których musiałby mieć bezbłędną oceną, a tej nie był pewny w stu procentach. Dlatego dla takich jak on te spotkania z różnymi przedstawicielami były idealnym rozwiązaniem.
Biorąc sobie do serca radę opiekunki Gryffindoru poprawił swój wygląd. Przebrał się w bardziej odpowiednie i zadbane ciuchy, przyczesał włosy, obmył twarz, by wyglądać świeżo. Otrzepał się jeszcze z niewidzialnego kurzu i ruszył schodami w dół, kierując się do Wielkiej Sali. Rozejrzał się wokół i wypatrzył zielony, spiczasty kapelusz należący do nauczycielki transmutacji i skierował ku niej swoje kroki. Zatrzymał się przed jej stanowiskiem i uśmiechnął się lekko, pogodnie.
- Witam, pani profesor, jestem - powiedział z grzecznością godną zachowania prefekta naczelnego Gryfonów. Był ciekaw co ma do powiedzenia, do zaoferowania.