Wierszyki Bezi

Nie chciałam być gorsza. Witam wszystkich serdecznie.

---

O ptakach

Zaśpiewałby słowik, lecz głosu już nie ma
Macha skrzydłami gdzieś za kotarą
I myśleć mu ciężko, bo jak wpaść na cokolwiek
Gdy cała historia w jednej jest dacie?
Wciąż jednak żyje tą jedną chwilą
Wspomina twój uśmiech zaczarowany
Żyje w nim radość przymglona czasem
Siedzi sam, głupi. Trzepoce rzęsami

---

O dorosłości

Nie jestem niezdecydowana - po prostu nic nie wiem
W niewiedzy jest łatwiej niż w wiedzy mi zbędnej
Nic nie wiem, nic nie wiem, nigdy nic nie wiem
Nie szepnę, nie pisnę, nie zajrzę w to głębiej

---

O depresji

Zdawało mi się, że coś się dziś stało
Lecz to tylko przemknęło wrażenie
Szara codzienność zmyła je szybko
Cokolwiek to było - odeszło z westchnieniem

---

O statku

Cicho, cichutko na palcach jak myszka
Wespnę się w chmurek gęstość obficie,
Uniosę na księżyc, jak psa go utulę
I już mnie więcej nie zobaczycie.
Migotał gwiazdor wabiąc w swe szpony,
Szeptało sklepienie kradnąc mi mowę.
W historię się zawarł też śmiech rozżalony,
Potwierdzający - ja już nie żyję, ja tylko tonę.
Do kapitana kajuty przenika
Przez ściany przeżarte strachem zapewne…
Widmo o porażki o którym mam bzika.
Szum fal odpowie grzmiąc w plażę gniewnie,
Że nie po to mnie zabił wszechświat w rozpaczy,
Abym skończyła w nie swoim niebie.
Czy wiesz coś o tym?
Nie? To nie wnikaj!
To noc zapadła, więc śnisz zapewne.

O przygodzie

Prysnęła iskierka gorącu słońca
Gdzieś w cień białych budynków Florencji
Zgiął się kapelusz skrywając jej oczy
Uniósł wiatr w górę kwiecistą sukienkę
Kroczą Via de’ Tornabuoni sztuk dwie panienki
Śledząc stopami szlak swoich marzeń
Schowajcie Paryż swój i Antwerpię
Przed ulic włoskich muzyką i wdziękiem

Brzmi wdzięcznie, ale mam wrażenie, że aż się prosi o drugą część "O przygodzie".
I kto by pomyślał, że wierszyk o depresji nie będzie taki depresyjny? Żeby nie było to dla mnie jest dobre.