Ollivander

Bellatrix, jakże miła i uprzejma, odprowadziła cię do hotelu i zostawiła cię samego, a sama zniknęła - nie chciałeś wiedzieć, gdzie poszła i co będzie teraz robić - byłeś padnięty i nie miałeś na nic siły - z soboty zrobiła się środa, a jutro miałeś dopiero wracać do szkoły - jeszcze dzisiaj powinieneś wyjść na ulicę Pokątną i kupić sobie różdżkę, przecież nie wrócisz bez niej, tak po prostu... ciekawe, jak daleko zabrnęli tam ze śledztwem i co się tam teraz działo... och, naprawdę cię to interesuje? Czy może myślisz tylko o tym... nie, sam nie wiem, o czym myślisz - żebyś ty sam wiedział, gdzie się w tej pieprzonej plątaninie odnaleźć, to byłoby o połowę łatwiej. Niestety - nie wiedziałeś.
Przeleżałeś w bezruchu wiele godzin - chyba za dużo, bo powoli zaczynała dochodzić siedemnasta, kiedy wreszcie sobie uświadomiłeś, że cienie na suficie zaczynają się powiększać, a słońce zmienia swój odcień na czerwień - podniosłeś się, cały obolały, rozglądając się po pustym pomieszczeniu - nie dali ci nawet czasu zabrać swoich rzeczy ze szkoły, a potem trzymali w areszcie do czasu rozprawy, cudownie po prostu... Podniosłeś się i poszedłeś wziąć szybki prysznic - jak miło, że dawali tutaj ręczniki i mydło... Wyszedłeś na zewnątrz licząc na to, że Ollivander będzie miał jeszcze otworzony swój sklep - nie miałeś pewności, kiedy jutro zamierzali cię eskortować, tak samo ja nie miałeś żadnej pewności, kto dzisiejszego dnia zamierzał cię pilnować... ale najwyraźniej nie pilnował nikt - nie rozumiałeś tylko, dlaczego opłacili hotel, skoro mogłeś pójść do swojego domu - najpierw jednak - sklep Ollivandera.
- Dzień dobry... - Wymruczałeś cicho, zamykając za sobą drzwi, które potrąciły zawieszony u ich szczytu dzwoneczek, posyłając w mętną ciszę charakterystyczny, miękki dla ucha dźwięk - tak jak podejrzewałeś - zdążyłeś w ostatniej chwili, bo Ollivander wypadł zza jednej z półek mówiąc, że miałeś szczęście, bo właśnie chciał zamykać - nie żeby cię to dziwiło...
Tak i zaczęła się na nowo monotonna próba dopasowania do Ciebie różdżki - już wcześniej, kiedy byłeś tutaj za pierwszym razem, był to nie lada problem, a teraz wszystko poplątało się jeszcze mocniej - zwłaszcza, że wcale nie miałeś ochoty tego robić, czułeś się mimo wszystko... jakbyś podświadomie nie chciał żadnej różdżki. Czułeś, całkowicie już świadomie, że chcesz odzyskać swoją starą różdżkę, z którą tyle przeszedłeś... Różdżki byli jak ludzie. Jak twoi najlepsi przyjaciele - widziały wszystko i przeżywały wszystko razem z tobą, często się sprzeciwiając i idąc własnymi torami...
Wreszcie jednak udało się jedną dobrać: różdżkę z Wierzby, wierzby płaczącej, z której bardzo dawno ponoć nikt nowej nie robił, jak pan Ollivander powiedział, a w niej - krew bruxy... poczułeś przyjemne ciepło, ciarki, które przesunęły się po twojej ręce, gdy różdżka, zupełnie jakbyś przebudził ją z wiekowego snu, zetknęła się z twoimi plecami, przebiegając energią po twojej skórze i wydłużając mimowolnie twoje kły - nowa przyjaciółka, tak? Kolejna ze swoimi humorkami, która ciążyła w ręce, wręcz szepcząc do ciebie o nowej odpowiedzialności, jaką będziesz musiał dźwigać na barkach, wchodząc w jej posiadanie...
Lecz spokojnie - ona spisze cały twój rachunek sumienia na sobie samej.
Wyryje je w drewnie.
Przesunąłeś kciukiem po runach wyrzeźbionych na jej rękojeści, zastanawiając się, co też mogą oznaczać... chyba będziesz musiał pogrzebać w bibliotece po powrocie i zbadać, z kim masz do czynienia... oprócz tego, że z kimś niebezpiecznym.
Uważaj na nią - Zostało ci powiedziane - To bardzo zdradziecka, żądna krwi różdżka...
Zdradziecka? Nie tolerowałeś zdradzieckich narzędzi w twoich dłoniach.
Ma być posłuszna Tobie i tylko tobie.
Zapłaciłeś Ollivanderowi i opuściłeś sklep.
[z/t]

Rachunek:

Sahir Nailah:
1x Różdżka (Płacząca Wierzba, Krew Bruxy, 14 cali)

Razem: 8 galeonów i 14 knutów

Lipcowe promocje zawitały również do Ollivandera, który pomagał wybrać różdżki młodym czarodziejom, którzy zdecydowali się nie robić zakupów na ostatnią chwilę. Oczywiście wśród klientów dominowali przyszli pierwszoroczni, którzy wybierali swoją pierwszą różdżkę. Wśród klientów byli również dorośli, których różdżka została uszkodzona lub nie została prawidłowo dobrana i decydowali się na zakup lepszej. Ollivander z chwili na chwilę sprzedawał swoje wyroby coraz taniej, ale wcale nie pracował gorzej nad wyborem najlepszej różdżki dla kupującego. Słynął ze świetnej pomocy w doborze odpowiedniej różdżki i  nie zawodził czarodziejów.

Różdżkę mogą kupić tylko osoby, które swoją pierwotną straciły w jakichś okolicznościach lub z jakichś powodów nie mogą się nią już posługiwać - najlepiej, aby taka sytuacja była ujęta w rozgrywce. Cena jest zależna od jakości różdżki i tworzywa z jakiego jest zrobiona.

[z/t]

Postanowiła rozpocząć od rzeczy koniecznej, czyli załatwienia nowej różdżki. Koniecznej w ogólnym rozumieniu - bo cóż to za czarodziej bez niej? Podreptała więc śmiało do środka i z uśmiechem stanęła gdzieś wewnątrz wyciągając papier, by naskrobać co będzie trzeba w odpowiedniej chwili. Rozglądała się również za właścicielem. W końcu tylko on może ją poratować w tej nieszczęsnej sytuacji. Chciała być też gotowa na to, by skinąć głową w geście powitania. Ostatecznie to wszystko, co może zrobić zanim rozpisze poemat o tym, czegóż to jej serce pragnie. O dziwo nie martwiła się jakoś specjalnie. Takie miejsca okazują się być całkiem przyjemne. Jakby posiadało po prostu odpowiednią aurę do tego, by człowiek nie zaprzątał sobie głowy zbędnym troskami tylko skupił na tym, czego potrzebuje. Była też trochę podekscytowana i mimo uroczego na swój sposób klimatu miejsca - smutna. Przypomniała sobie czasy, kiedy to przyszła po swoją pierwszą różdżkę. Wiele ze sobą przeżyły i okazuje się, że o tyle, co nie miała wartości jako takiej to sentymentalną już z pewnością. To natomiast przechodziło w zainteresowanie nową opcją. Druga różdżka w życiu. To tak, jakby cofnęła się w czasie i mogła przeżyć dokładnie to samo zdarzenie tyle, że w bardziej rozsądnym wieku. Powrót do przeszłości! Cóż za niezwykła chwila mimo wiążącej się z nią straty. Taka mieszanka emocjonalna była czymś niezwykłym dla niej. Jak mała wielka przygoda. Wydawało się jej, że mimo teoretycznie przykrego zdarzenia wyszła na nim lepiej niż złodziejaszek. On może zginąć od różdżki, którą nadłamał. Ona zaś zyskała szansę na przeżycie prawdziwej "małej-wielkiej" przygody. Wręcz nie mogła się doczekać tego, co ma nadejść! Niby nic, a sprawia, że człowiek nabiera więcej powietrza w płuca (te emocjonalne rzecz jasna) - może więc lepiej rzec, ze wiatru w żagle?

Ten człowiek nigdy nie zawodził. Nie była pewna skąd można mieć tak dobrą pamięć i znajomość swego fachu, jednak jest to rzecz jak najbardziej pozytywna. Zawsze ma się pewność wchodząc tutaj, że to nie jest przypadkowy człowiek, który otworzył jakiś tam sklep. To miejsce to historia jego i jego rodziny. Mimo poczucia, że coś naprawdę utraciła to wizyta tutaj okazywała się jak na razie jedną z przyjemniejszych rzeczy w ostatnim czasie. Taką przyjemnie zwyczajną. Uśmiechnęła się szerzej i zaczęła skrobać odpowiedź.
Serdecznie pana witam! Niestety tamta została nadłamana, a następnie skradziona przez pewnego jegomościa. Znalazłam się więc w pilnej potrzebie zakupienia nowej - Podała mu mu taką ową karteczkę i zaczęła się zastanawiać, co w takiej sytuacji się stanie. Jaka będzie nowa? Jakiej potrzebuje? Nie miała nic sprecyzowane. W sumie nigdy nie przygotowywała się na taką ewentualność. Miała przetrwać z jedną wszystko, więc coś zdecydowanie poszło nie tak. Liczyła jednak na tego człowieka. W końcu on wie bardzo wiele. Wydawało się jej, że nawet więcej niż powinien.

Można mieć pewność, że jej zainteresowanie cała sytuacją było porównywalne. To coś innego w takim prostym życiu niemowy. To wybieranie przez tego człowieka różdżek, jakby je czuł, znał, jak najlepszych przyjaciół. Niezwykłym przeżyciem jest móc to zobaczyć jeszcze raz, tym razem bardziej świadomie. Teraz miała za sobą lata obserwowania ludzi, więc wydawało się to bardziej dokładne, jakby wchłaniała więcej z jego ruchów i słów. Miała wrażenie, że dla niego to takie małe skarby. Pełne jego własnej duszy, jakby włożył w nie więcej serca niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. To nie tylko kawałek drewna i magii. Prawdziwa magia stała za twórcą, tego Prudence była pewna, kiedy miała okazję przyglądać się jego pracy. Co więcej czuła to coś "pomiędzy wierszami" kiedy wzięła kolejną różdżkę do swojej dłoni. Coś ważniejszego niż tylko sam fakt wykorzystania użytkowego tego przedmiotu. Piękno tkwiło już w samym fakcie przebywania tam. Uczucia, że dzieje się coś naprawdę ważnego, jakby miało zmienić życie.
Och, może było przykro utraci to, co się zna. Ale zyskać?
Kiedy otworzyła pudełko i wzięła do ręki to małe dzieło - wiedziała.
Jeśli Prudence umie się naprawdę uśmiechać to to był właśnie TEN uśmiech, który chyba mówił więcej niż mogłaby powiedzieć, gdyby była w stanie.

Tak, jak wcześniej tęskno jej było do tego, co straciła tak teraz mogła spojrzeć na swoją sytuację nieco pozytywnej. Cena zaproponowana za różdżkę była adekwatna do radości i możliwości przyjścia tam, sprawdzania ich i oczekiwania, że znajdzie się ponownie tę odpowiednią. Z uśmiechem podała mu należność i obdarzyła jeszcze raz szerokim uśmiechem. Niczego więcej człowiekowi nie trzeba w życiu, jak malutkiej radości. Dla takiej osoby, jak Prudence było to nawet ogromne szczęście. Mieć okazję do spotkania, do pobycia z jakimś człowiekiem, nawet jeśli to była jego praca. Pożegnała więc go delikatnym skinieniem głowy i odeszła ze swoim nowym nabytkiem. Teraz tylko powinna chyba zgłosić gdzieś kradzież mienia, ale chwilowo nie zaprzątała sobie tym tak głowy, jak napawaniem się swoją nową różdżką.
/zt