Komnata Merlina

Zapach starego pergaminu był niemalże przytłaczający. Ilość zwojów i ksiąg sprawiła, że Rudolfowi zakręciło się w głowie. Komnata była zachwycająca, oszałamiająca i... przerażająca. Ogrom wiedzy, jaki się weń znajdował, wizja odkrytych zaklęć, sekretów i legend sparaliżowały Lestrange'a. Zamarł w miejscu, rozglądając się łapczywie po pomieszczeniu, szukając czegokolwiek, co przykułoby jego uwagę. Szukał metaforycznej igły w stogu siana i nie chciał marnować zbyt wiele czasu. Dlatego też lustrował ostrożnie każdy kamienny regał, spodziewając się dziwnego błysku, dziwnej energii, która przyzwałaby go do wybranego miejsca.

Dźwięk upadającej księgi od razu zwrócił uwagę Rudolfa.
Nie był on osobą wierzącą w przeznaczenie czy bóstwa, lecz w pomieszczeniu, które wręcz drżało do niezrozumiałej magii, ciężko było zachować nawet minimum sceptycyzmu.
Lestrange zawahał się na moment. Wolnym krokiem podszedł do księgi i ukucnął, spoglądając od czasu do czasu w głąb pomieszczenia.
Nie podniósł ciężkiego tomu, zamiast tego otworzył księgę, unosząc jej okładkę i zajrzał ostrożnie do środka.

Ten cichy dźwięk, który jakimś cudem wydarł się z gardła Rudolfa był niemożliwy do zidentyfikowania. Zdjął z ramion cienki płaszcz i owinął nim księgę, przyciskając ją do piersi niczym najcenniejszy skarb. Czekał go powrót do Hogwartu i kolejne dni męczenia się z uczniami. Jakimś cudem świadomość tego, że ta księga należała do niego, osłodziła mu życie. Zrobiło mu się słabo. Nie był pewien, jak dotarł do wyjścia.

/zt