Go down
Maverick Mulciber
Oczekujący
Maverick Mulciber

Maverick Mulciber [uczeń] Empty Maverick Mulciber [uczeń]

Pon Cze 01, 2015 7:59 pm
Imię i nazwisko: Maverick Mulciber
Data urodzenia: 29 lutego 1960
Czystość krwi: Czysta
Dom w Hogwarcie: Slytherin (postać kanoniczna w końcu)
Różdżka: Cis, krew bruxy, 13 cali, sztywna
Widok z Ain Eingarp: Kiedyś był taki dzień, kiedy stanąłem przed zwierciadłem Ain Eingarp. To co w nim ujrzałem było dla mnie szokujące, a i zarazem niezwykle zawstydzające. Obok mnie stał mój dawny przyjaciel, którego mi tak brakowało, a do czego nie śmiałbym się przyznać. Nawet uśmiechnąłem się szczerze na ten widok, ale po chwili odsunąłem się gwałtownie i odszedłem przestraszony. Było, minęło i nie ma do czego wracać.
Podsumowanie dotychczasowej nauki w Hogwarcie: Bez wątpienia byłem jednym z tych uczniów, którzy należeli do inteligentnych, ale odrobinę leniwych i zbyt zapatrzonych w siebie by dostrzegać własne błędy. Do przedmiotów, które sprawiały mi największą radość i satysfakcję należały eliksiry, transmutacja i paradoksalnie obrona przed czarną magią. Inne pokroju historii magii oraz wróżbiarstwa uznawałem za nieprzydatne w życiu i starałem się jedynie by zdać z nich na nędzny, lub w porywach zadowalający.

Przykładowy Post: Słońce jak co dzień chyliło się ku zachodowi, rozświetlając błonia złotym blaskiem. Ten widok bezsprzecznie cieszył chyba każdego, nie tylko z powodu urokliwości tejże chwili, ale także niósł za sobą wieść, że mamy już za sobą kolejny trudny dzień. Nie można powiedzieć, że niektóre z nich są lekkie i zwyczajne, każdy dzień to prawdziwe wyzwanie, któremu musimy podołać. Nie było mi łatwo dość do takiego wniosku, bo przecież byłem młody i wszechmogący. Każdy w wieku kilkunastu lat tak myślał – jestem wyjątkowy, mogę wszystko. Bunt w młodych umysłach był rzeczą piękną, to przecież czas na głupoty. Ja jednak, jak większość rozpieszczonych dzieciaków o arystokratycznie czystej krwi, dostrzegałem również wyższość nad rówieśnikami, których rodzice zmieszali się z mugolami. Czułem nietypową jak na tak świeży umysł nienawiść do drugiego człowieka i wciąż wzrastała ona we mnie, gdy na swej drodze dostrzegałem mugolaków. Nie tolerowałem, gdy ktoś z kręgu moich znajomych spoufalał się z tymi brudnymi mieszańcami. Krew mnie nagła zalewała, kiedy widziałem maślane oczy Severusa wlepione w rudowłosą niewiastę z Gryffindoru. Nie mogłem tego tolerować, nie chciałem.
Tak pogrążony we własnych przemyśleniach przemierzałem spacerem błonia, na których wciąż było dość ciepło. Czułem, jak koszula delikatnie przykleja mi się do pleców, ciemne włosy przywierają do drobnego czoła, a blask popołudniowego słońca w irytujący sposób mnie oślepia. Chciałem, żeby znowu przyszła jesień i ukoiła moje zmęczone gorącem ciało. Przede wszystkim potrzebowałem również ciszy, która nie szła w parze z latem przepełnionym krzykami dzieciaków z młodszych klas. Tego dnia również potrzebowałem ciszy, którą nie lada było mi się nacieszyć.
Kiedy zatrzymałem się w cieniu drzewa ujrzałem młodego chłopaka o delikatnych rysach twarzy, które tak dobrze znałem. Odgarnął przydługie kosmyki ciemnych włosów przyglądając mi się z uśmiechem. Przewróciłem oczami i usiadłem kawałek dalej. Wyciągnąłem z kieszeni zegarek, by sprawdzić godzinę. Oprócz tego, że wskazywał godzinę dziewiętnastą dostrzegłem odbicie swojej twarzy. Omiotłem ją wzrokiem od podbródka z brzydkim dołeczkiem, poprzez wydatne usta, szczupłe policzki i prosty nos, aż po ciemne, podkrążone oczy. Skrzywiłem się i schowałem zegarek.
-Nawet się nie przywitasz? – Zapytał charakterystycznie zachrypniętym głosem. Nie spojrzałem w jego stronę, nie odczuwałem takiej potrzeby.
-Skoro się nie żegnaliśmy, to jaki jest sens się witać? – Odpowiedziałem chłodno na co zapewne zareagował rozbawionym wyrazem twarzy.
-Rozmowy ze Snapem i Averym całkiem przeżarły ci mózg, braciszku – zakpił na co miałem ochotę rzucić w niego jakimś wstrętnym zaklęciem, jednak tylko zamordowałem kilkakrotnie w myślach.
-Nie mają z tym nic wspólnego, a i od kiedy mieszasz się w moje sprawy, szczylu? -Warknąłem agresywnie po czym wstałem i podniosłem go za koszulkę do góry – Nie jestem też twoim bratem, kiedyś się przyjaźniliśmy, ale to było zanim odzyskałem rozum.
-Puść mnie, świrze. Znamy się od zawsze, wiem, że taki nie jesteś. Całkiem wam wszystkim odbiło – krzyknął próbując się szarpać, jednak bezbronnie tkwił w żelaznym uścisku. Zacząłem się śmiać.
-Jeżeli ty też wreszcie przejrzysz na oczy, to wiesz gdzie mnie szukać – odepchnąłem go i zostawiłem samego z tymi wszystkimi myślami, które kłębiły się w jego głowie.
Byłem wściekły, nie dało się ukryć. Był dla mnie, jak brat niemal od dziecka, ale zdawał sobie sprawę z lubości jaką ja darzę czarną magię i czystość krwi czarodziejów. Sam miał nieskazitelnie czystą krew i powinien nauczyć się korzystać z daru jaki otrzymał od rodziców. Razem mogliśmy wszystko, ale najwyraźniej nie miało to dla niego znaczenia. Pozostało mi tylko odejść, jak zwykle, gdy na horyzoncie pojawiały się problemy nieco silniejsze ode mnie. Dlatego zniknąłem za murami zamku wraz z zachodzącym słońcem. Nawet nie obejrzałem się za siebie, chociaż ostatnie kawałki serca, które jeszcze nie były zmrożone podpowiadały mi co innego. Jak zawsze zwyciężył zdrowy rozsądek i duma.
Caroline Rockers
Oczekujący
Caroline Rockers

Maverick Mulciber [uczeń] Empty Re: Maverick Mulciber [uczeń]

Pon Cze 01, 2015 9:01 pm

Powrót do góry
Permissions in this forum:
Nie możesz odpowiadać w tematach